Alleen dieven vermoeden dat ook anderen dief zijn! *

Tja, en dan vraag ik me af: wat zegt het eigenlijk over míj dat ik verbaasd was toen mijn fiets voor de zoveelste keer gestolen werd — terwijl dit keer ook nog eens de sleutel er in zat? We leven in een wereld waarin vertrouwen een risico is en wantrouwen gezond verstand heet. Maar ergens blijft het wringen: moet ik echt altijd uitgaan van het slechtste in de ander? Of ben ik gewoon hopeloos naïef?

Jaren geleden, had ik in mijn voortuin in Zuilen (fietsstad Utrecht;-) mijn fiets niet op slot gezet. Sterker nog: mijn hele sleutelbos zat nog in het slot. Het was zondagochtend. Ik had net mijn fiets uit de gang naar buiten gesleept, want we hadden geen achterom, dus die stond altijd binnen. En ja hoor—fiets weg.

Iedereen om me heen zei dat ik dom was geweest. Sommigen suggereerden zelfs dat ik erom had gevraagd. "Stella, je woont in de grote stad. Je weet toch dat je altijd je fiets op slot moet zetten?"

Als ik daar nu op terugkijk, vind ik dat eigenlijk een vreemde reactie. Natuurlijk hoeven mensen geen medelijden met me te hebben, maar zou een ander niet gewoon van mijn spullen af mogen blijven? Is het werkelijk normaal om er altijd maar vanuit te gaan dat iemand iets van je steelt? Dat vind ik lastig. Ik raak er zelfs een beetje van in de war.

Op een Grieks eiland, bijvoorbeeld, hoef ik mijn auto of fiets niet op slot te zetten. Tenminste… dat dacht ik. Want ongelogen: terwijl ik deze blog begon te schrijven, werd mijn e-bike gestolen. Gewoon, vlakbij ons huis op Samos. Free parking, zeiden ze. Vrijheid, dacht ik.

Dat kan toch geen toeval zijn? Was het een teken? Een les over loslaten? Maar eerlijk gezegd: dat loslaten vind ik moeilijk. Ik heb een slechte heup, en die fiets helpt me om korte afstanden af te leggen. Kijk, ik schiet alweer in de verdediging😉. Mogelijk had die ander de fiets harder nodig dan ik. Maar dan had ik beter ook de oplader in het mandje kunnen leggen.

De lokale politie en fietsenmaker waren verbaasd dat de fiets gestolen was. Ze dachten dat we hem wel terug zouden vinden, het is en blijft een eiland. Toen iemand zei dat ik maar eens bij het vluchtelingencentrum moest kijken, ben ik er nog heen gegaan ook.

Dat bezoek raakte me diep; ik was in tranen en het voelde erg dubbel. Het centrum zag eruit als een gevangenis: grauwe gebouwen, hoge hekken, een controlepost. Wat deed ik daar? Een Nederlandse vrouw, op zoek naar haar gestolen fiets bij mensen die niets hebben. Gelukszoeker tegenover overlever. Gelukkig vond ik hem niet.

Ja ik leer hiervan en zeker nu ik dit toevertrouw aan mijn blog. In Nederland lijkt er een cultuur van wantrouwen te heersen. Misschien zit 'die fiets' wel diep in onze volksziel: "Ich will mein Fahrrad zurück!". Maar waarom hechten we ons zo aan onze bezittingen? Wat verliezen we eigenlijk als iets materieels verdwijnt?  Ik weiger mijn vertrouwen te verliezen. Misschien verloor ik een fiets, maar vond ik iets terug wat moeilijker te vangen is: een beetje mildheid, ook voor mezelf. Oproep Is jouw fiets gestolen? Vertrouwen kwijt? Of juist iets moois meegemaakt?

Laat van je horen in de reacties — ik ben benieuwd hoe jij naar dit soort situaties kijkt.

*citaat schrijver Louis Paul Boon Het zijn alleen de dieven die vermoeden dat ook de anderen dief zijn